Dinsdag 17 augustus

Wij zijn 1 dag langer in Lassen gebleven. Nico had nog zin om lange wandeling naar Cinder cone te maken (17mijl of 27km!) een uitgedoofde vulkaan waar je in de krater kunt wandelen. Ik hou thuis de wacht en kuis het tapijt, lees een boekje. Om 14h vertrek ik om hem tegen te wandelen, en ongelooflijk maar nog geen 1 mijl ben ik berg op aan het klimmen of daar is hij al. In geuren en kleuren krijg ik te horen over hoe steil de laatste 300meter tot aan de krater waren en hoe hij wel 20cm diep zakte in het vulkaanas. (en ik ben ondertussen nog meer blij dat ik thuis een boekje heb gelezen).
De volgende dag rijden we langs Honey Lake en zoeken we verdwaasd naar water. Onze gps, kaart geeft een blauwe kleur aan maar het enige dat we zien is een immense droge vlakte. In een kleine campground met uitzicht op een meer (die er dus niet is) leren we dat het meer dit jaar uitzonderlijk 2 weken is volgelopen door de vele sneeuw maar sindsdien zoals gewoonlijk weer droog staat. 's Avonds eten we in het restaurantje en bijna besteld Nico de lokale specialiteit “monster hamburger” tot hij ziet dat dit een hamburger is van meer dan 1 kilogram (2,45lb). Het restaurant hangt vol met foto's van iedereen die deze monster hamburger heeft besteld en de tijd die deze persoon erover heeft gedaan om op te eten. Harm moet zeker eens naar hier komen om ipv 5 Mac Donald hamburgers deze ene monster hamburger uit te proberen.
Wij rijden via Reno waar we de RV een service geven naar Carson City, een casino stadje in Nevada. Je kunt er gratis kamperen op de parking van Nugget Casino. Het blijkt een oude casino te zijn, waar we 2 dollar verspelen (ja we moeten het toch eens proberen hé), een super gezellig terras ontdekken waar we 's avonds eten en een fantastisch soul_funk optreden meepikken en waar ik de volgende dag mijzelf een “cute” kapsel voor 15 dollar (5dollar fooi) laat knippen.
Na de hitte van de woestijn (meer dan 100°F) zoeken we de friste van Lake Tahoe op maar worden verrast door de drukte. Alle campgrounds zijn volzet, wij rijden de Luther pass op en vinden een mooie gratis campground aan een trailhead voor de Tahoe Rim trail. We maken een boswandeling langs deze Rim trail van 7,5 mijl, stevig bergop – amaai was dat zweten.
We zijn nu in de hoge sierra's. Hier valt meer dan 12 meter sneeuw en vriest het tot – 35°F. Niet te geloven dat de zomers hier zo heet zijn. We volgen de pas door de dramatisch bergen van de sierra's tot we aan Bridgeport reservoir komen. Tijd voor te lozen. We zoeken een plaatsje aan het meer, wandelen naar het stadje maar genieten vooral van het prachtig zicht op Matterhorn Peak met zijn glaciers en uiteraard de overwinning van Cercle op Club.
De volgende dag rijden we verder langs de sierra's tot we aan een campground komen in een gorge. Terug maken we een stevige wandeling. Blijkbaar ben ik niet in vorm want de 3 mijl bergop zijn een beetje sterven. Ik strompel de berg op, het zweet gutst van mij en elke stap maken mijn benen enkel zwaarder. Na 4 mijl bergop wandelen komen we aan een meer en een fascinerende oude mijnsite. Blijkbaar was heeft men ontzettend veel goud uit de omliggende bergen hier gehaald. Het materiaal, oude rails liggen her en der verspreid. Het lijkt bijna op een museum. We lunchen aan het meer, met zicht op de besneeuwde bergtoppen en wandelen terug. Mijn hoop op een zalige afdaling verdwijnt vlug in het niets wanneer ik steeds weer over de stenen schuif, dus ja voetje voor voetje naar beneden. Na 4 h zijn we terug aan de camper en krijg ik van Nico een ijskoud voetbadje. Ondertussen horen we dat de laatste twee dagen een beer de camping afschuimt op zoek naar “bitjes”. Ja deze avond slaap ik met mijn raampjes dicht!!!!! Onze buur is nog zo lief om erbij te vertellen dat de beer gisteren de vuilniscontainer heeft geroofd en een week ervoor een pickup heeft opengescheurd met zijn klauwen op zoek naar “vret”. Allez slaapwel hé
Geen blackbear gezien, behalve diegene die naast mij ontwaakt uiteraard. We rijden naar mono lake, de lokale dode zee met een zoutgehalte van 10% (de Pacific heeft 3,5% zoutgehalte). Overal zijn er tufu rotsen (kristallen) uit de ijstijd toen er hier net zoals het nabij gelegen death Valley hier ooit een zee was. Blijkbaar is Mono Lake niet echt dood was het zit vol met miniscule garnaaltjes. In het visitor center raden ze ons aan om de AO mijl lange wandeling van Silver Lake naar Gem lake te doen. We stijgen ongeveer 4 mijl en moeten af en toe trainrails oversteken van wat volgens ons één van de steilste treinritjes moet zijn. We zijn verwonderd wanneer plots via een kabel een wagonnetje met mensen wordt naar beneden geladen. Ha en wij die dachten dat dit antiek was, net zoals gisteren bij onze goudmijn. Deze kabelbaan wordt gebruikt door arbeiders die aan een dam werken in Agnew lake. Wanneer we aan een volgend lake komen heb ik een pauze nodig. We eten met een prachtig zicht op het meer onze “bookes” op en zijn verwonderd wanneer blijkt dat dit onze eindbestemming is: Gem Lake (ik blij want dit is ons eindpunt en dus niet meer verder moet klimmen).