Tijd om mijn mama op te pikken in Cairns. De zon schijnt fel en de eerste dag blijven we rustig op een camping om wat te bekomen. De volgende dag schijnt de zon nog uitbundiger wanneer we naar verschillende watervallen gaan kijken. We stoppen aan Murray Falls NP om te overnachten omdat we weten dat we hier een kampvuurtje kunnen maken. Slechts drie kampeerders in een eindeloos groot NP. 's Morgens kijkt Nico als zot wanneer blijkt dat zijn sandalen verdwenen zijn. We kijken onder, in, boven de camper maar geen teva's meer de te vinden. We kunnen bijna niet geloven dat iemand ze gepiekt heeft. Wanneer de ranger langskomt vertellen we dit grappig verhaal, maar ook hij kan bijna niet geloven dat iemand gewoon schoenen komt pikken. Wanneer we even later met een andere kampeerder praten, legt hij ons uit dat misschien een vos wel de schoenen gepikt heeft, zeker wanneer ze zeer smelly zijn vinden ze het heerlijk om hier op te knabbelen. Et voila als iemand in Australia een vos ziet rondlopen met twee teva sandalen maat 45 -het zijn Nico's schoenen. Gezien Nico maar twee paar schoenen heeft, kan hij niet anders dan met zijn bergbottines te rijden en te stappen. In Townsville vinden we gelukkig een paar teenslippers – Alhoewel hij plechtig belooft had om nooit of te nimmer teenslippers aan te doen omdat zijn grote teen ervan zou scheuren, loopt hij dus rond met teenslippers. Dank u mijnheer de vos!
Na Townsville lopen we nog maar een Bruce en Jenni tegen het lijf (en het regent niet!) en nemen we nu echt wel afscheid van hen.
Daarna gaan we naar Billabong Sanctuary, een plaatselijke zoo waar je wel heel dicht bij de lokale beestjes kunt komen. De kangeroos komen eten uit je handen, je koala's maj je knuffelen en zelfs in je armen houden. De krokodillen worden gevoederd maar na Australia zoo verbleekt elke zoo toch wel een beetje. Maar het was wel leuk om kangeroos uit je hand te laten eten.
Via Bowen komen we in Airlie Beach, klaar voor onze zeiltocht langs de Whitsundays (je weet wel het eiland waar je “de beste job van de wereld” kon krijgen. (ondertussen gehoord dat de kerel die de job gehad heeft, gestoken is geweest door een stinger maar het heeft overleefd)
We varen met een wedstrijd zeilboot (heeft 3 keer Sydney-Hobart tocht gedaan en vierde geworden), dwz 12 passagiers en 2 bemanningsleden. De Iceberg hangt helemaal overstag wanneer de wind in de zeilen komt, best een ervaring wanneer je geen zeiler bent. Het is fascinerend om de kapitein bezig te zien hoe hij de boot bestuurt en de zeilen constant moet bijsturen. Doordat het een wedstrijdboot is, staat de kapitein gewoon achteraan het schip en moeten passagiers samen met de andere bemanning (slechts 1) de zeilen opspannen, wegsteken. We moeten leren waar moeten zitten wanneer de boot helemaal schuin gaat liggen door te wind. Best spectaculair.
Hij moet zijn route ook constant aanpassen op basis van de wind, helemaal iets anders dan uren zit.ten op een boot waar je constant het gedram hoort van de motor en de geur van petrol in je neus zit. We stoppen verschillende keren om te snorkelen. Ze hebben hier een maand geleden een grote cycloon gehad en het water is sindsdien troebel. De zichtbaarheid is beparkt, wat een groot verschil met de vorige keer en Lady Mushgrave. Toch blijven we verwonderd kijken naar het koraal en de kleuren. 's Avonds wiegt de boot constant heen en weer maar dat is gewoon heerlijk.
De volgende dag varen we tot aan Hill Inlet waar we je vanop een uitkijktoren de prachtige stranden ziet. De witte zandbanken die zich doorheen de blauwe zee een weg banen. Je hoort steeds weer wanneer de volgende persoon op het uitkijkpunt komt zeggen: “het is zoals op een postkaartje”. Daarna varen we naar Whitehaven Beach een strand die gekend is door zijn wit zand. Maar net dan komen de donkere grijze wolken opzetten en verliest het witte strand veel van zijn charmes. Nog een laatste keer snorkelen en terug zeilen naar Airlie Beach. Grappig hoe de kapitein commentaar geeft op de andere zeilboten: “kijk hoe zijn main sail aan het wapperen is” of “Oh die vaart nog met zijn motor aan”
Na twee dagen zitten op een harde bank doet onze kont een beetje pijn, maar dat hebben we er graag voor over om al dit prachtigs te zien.
Nog een weekje Australia en we nemen dan voor een lange tijd afscheid van ons geliefd Australia.
