Zondag 2 mei
Wij besluiten om naar Cairns te rijden via de inlandse route. De zon schijnt en we rijden zo'n 350 km per dag. Het doet deugd om terug in de outback te zijn. Uren rijden terwijl we geen auto of stadje tegenkomen, alleen een emu of kangeroe langs de weg. Wanneer we op maandag in Emerald zijn, blijkt dat alles gesloten is (feestdag) – lap de volgende grote winkel is binnen 500km. Gelukkig hebben we genoeg voorraad. Twee dagen later zijn we in Charter Towers (500km verder) en genieten we van de inkopen in Woolworths. We rijden naar een vrije kampeerplaats in de buurt en 's avonds aan een kampvuurtje genieten we van de outback.
De volgende ochtend ziet het er maar grijs uit – de weg wordt er niet beter op: slechts één rijvak en grote borden die ons wijzen op de 53 meter lange roadtrains die voorrang hebben. Het begint de regenen en het rode zand waar we met de Winnebago in moeten duiken als we een roadtrain zien verandert in een rode modderpoel – de winnebago ziet er na 200 km uit alsof we off road gereden hebben. We rijden richting tropische Tablelands, de grijze wolken blijven komen met af en toe een sprietje blauwe lucht. De tablelands betekenen regenwoud en watervallen. In de winkel horen we dat het al 4 weken aan het regenen is en het ziet er niet uit dat het zal stoppen. We leren dat alles te maken heeft met de “Easterlies” dat is de wind die nog steeds vanuit het oosten komt en zeer veel vocht meedraagt – als het hier in het tropische noordoosten komt zit er zoveel regen in en botst het tegen de tablelands waardoor regen, regen en regen valt. De wet season is normaal gezien over, maar zolang als de wind uit het oosten komt en niet uit het noorden blijft de regen komen. En de komende week is het nog steeds “easterlies” dus blijft het regenen.
Wanneer we een wandeling in het regenwoud maken, merken we het verschil met onze vorige wandelingen. Het is gigantisch vochtig en wanneer we terug in de camper zitten blijkt plots dat onze benen vol zitten met bloedzuigers – welkom in de wet tropics! Ik ben bijna hysterisch wanneer ik al die bloedzuigers langs mijn broek en langs mijn schoenen zie kruipen en dus probeer ik ze zo vlug mogelijk met een tissue te pakken en gooi ze zo snel mogelijk weg. Nico lacht zich een breuk. Nadien heb ik wel dertig keer aan Nico gevraagd of er zeker geen meer in mijn schoenen zaten en heb ik het tapijt zeer enthousiast met insecticide bespoten.
De volgende dag maken we een watervaltochtje in de Misty mountains. We weten meteen waarom ze dit Misy mountains noemen, we rijden letterlijk in de mist en de mist valt uit. De watervallen zijn uiteraard mooi maar toch jammer dat we deze moeten zien in de regen. Een ander groot probleem met regen is dat dit ongelooflijk werkt op mijn humeur. Zolang ik blauwe lucht zie, valt het wel mee maar wanneer alles grijs en donker is, word ik zelf ook zeer donker. We zien een klein strookje blauwe lucht aan de kust en daar rijden we naar toe. Een prachtige camping aan de zee en een tropische omgeving. Voor ons is een 20 meter lange net gespannen – de enige plaats waar je veilig kunt zwemmen. De zee hier is gevaarlijk omdat er salties zitten (grote agressieve krokodillen – jawel diegene van Australia zoo) en kleine kwalletjes die gekend staan als “deadliest creature on earth” slechts 20 minuten en je bent dood. Deze netten zouden beide moeten tegenhouden – alhoewel de kwallen zo klein zijn dat ze zelfs door deze netten kunnen zwemmen.
Het weer blijkt de grootste spelbreker te zijn. Het blijft grijs met af en toe een vlaag – 's nacht regent het bijna constant. Na twee dagen hebben we het wel gehad – het weerbericht blijft de komende dagen hetzelfde weer dus rijden we terug naar het Zuiden in de hoop wat meer zon en minder regen te hebben. En we hopen dat deze week of volgende week de grote verandering komt en plots de northernlies zullen waaien. Keep your fingers crossed!
