Na Bunya mountains vertrekken we in de regen (natuurlijk want Bruce en Jenni waren bij ons) richting Maroochydore. De komende dagen voorspelt men veel regen en in Maroochydore kunnen we naar Underwaterworld en shoppen – allemaal overdekt dus perfect for a rainy day. De camping dicht bij Rod en Mimie is bijna verlaten, wat een verschil met december toen stond deze camping afgeladen vol. We krijgen een plaatsje aan het strand en meteen klaart de hemel op en trekken Nico en Harm naar de zee om natuurlijk te bodyboarden. 's Avonds experimenteer ik met Indisch en de kids vinden het gewoon fantastisch. De bibliotheek is weer ter onzer beschikking voor internet en dus genieten Wibe en Harm om iedereen op het thuisfront van hun ervaringen in Australia te vertellen. Harm bekijkt alle filmpjes van Sporza en komt al vloekend terug wanneer hij zijn schoolmail heeft gelezen. Ja dar is meteen de valkuil van internet: lees nooit school of werkmails op vakantie, gegarandeerd verknallen ze voor enkele minuten jouw vakantiestemming. Gelukkig keert ook bij Harm vlug het tij. De volgende dag gaan we naar Underwaterworld – een mega aquarium in Maroochydore. Je wandelt er onder bull sharks, megagrote stingrays (jawel zo eentje die Steve Irwin heeft gedood), je kunt er zeesterren aaien en een fantastische (hm hm) zeeleeuwenshows waarbij we ons vooral de irritante stem van de trainsters zullen herinneren. Het regent dat het giet en dus blijven we extra lang kijken naar alle vreemde vissen en lopen we wel drie keer door het aqaurium met haaien boven ons hoofd.
De volgende dag schijnt de zon dus blijven we een extra dagje in Maroochydore, waarbij Harm zoveel bodyboard dat hij er littekens op zijn stoere borstkast aan overhoudt. 's Morgens word ik wakker van een nieuwe blaasontsteking, vlug naar de apotheker die mij een lapmiddeltje geeft – ik ontdek snel dat het allesbehalve werkt. De volgende dag blijkt het veel erger te zijn, gelukkig is om de hoek een medisch centrum. De dokter neemt een staaltje en ik krijg antibiotica. Ondertussen krijg ik een sms van Rod: Kunnen de kinderen naar huis of zitten ze vast? Ik begrijp totaal niet waar hij het over heeft. Ik bekijk vlug het nieuws op mijn aussietelefoon en lees dat een aswolk over Europe er voor zorgt dat het luchtruim in Europa gesloten is. De paniek slaat in Wibe haar ogen wanneer ik zeg dat alle vluchten gecancelled zijn. Maar waarschijnlijk zullen ze morgen wel vliegen, denken we.
We vertrekken naar Brisbane stad. De pijn wordt bij mij zeer intens en in het museum loop ik naar het toilet – allemaal bloed in mijn urine. De paniek slaat toe – dit is niet goed. Ik neem de bus terug naar huis terwijl Nico en de kids het museum bezoeken. Ik zit nog niet op de bus of mijn telefoon gaat. Het medisch centrum heeft mijn urinestaal niet goed afgesloten en ik moet terug – geen probleem was ik net van plan. Elke minuut op de bus is er één teveel. De pijn wordt steeds intenser en de paniek vergroot alleen maar. Wanneer ik in het medisch centrum toekom en mijn nieuw staaltje overhandig, is de urine bloedrood ipv geel. De dokter neemt bloed want mogelijks wijst het bloed op een nierprobleem maar mogelijk is het niets. Terug in de mobiel luister ik naar het nieuws, en dringt langzamerhand door dat de kinderen mogelijks niet naar huis kunnen. De berichten worden steeds wanhopiger. Ondertussen begint bij mij de antibiotica te werken en even plots als het bloed in mijn urine gekomen is, verdwijnt het een paar uur later. De kids en hun papa komen even later terug van hun Brisbane bezoek en ik vertel hen het slechte nieuws. Wanneer ik 's morgens het nieuws op mijn telefoon bekijk, blijkt dat alle vluchten zijn afgelast. We besluiten om toch naar de luchthaven te rijden en hopelijk daar wat meer nieuws te krijgen. De eerste Qantas medewerker vertelt ons dat dit misschien wel een week kan duren. Ik moet Qantas bellen via een telefoon in de vertrekhal. Na een half uurtje krijg ik een medewerker aan de lijn die mij doodleuk vertelt dat de volgende vrije plaats op 1 mei is. Wanneer ik aan de kids het nieuws breng dat hun vlucht twee weken later is, valt het nieuws op hun als een bom. Wibe kan meteen de ernst van dit bericht inschatten: mijn examens komen in gedrang en natuurlijk nog twee weken langer Stijn missen: dat is er teveel aan. Harm laat het niet aan zijn hart komen en want hij heeft twee weken langer vakantie.
Vrij vlug weet Wibe haar te herpakken en samen beslissen we dat de vakantie voor haar officieel ten einde is en dat ze elke dag zal werken voor de unif. De mobiel wordt nu haar studiekamer. Paul en Irene hebben voor ons ticket gekocht om naar de Brisbane Lions te kijken (Australian football). Wanneer ze horen dat de kids vastzitten in Brisbane voor twee weken, kopen ze meteen 2 ticketten erbij. We zitten niet bij elkaar maar Wibe en Harm zijn gewoon om samen naar het voetbal te gaan dus zij gaan samen naar gate 7 en wij naar gate 4. De wedstrijd is gigantisch spannend, ik amuseer mij rot en vind dit soort voetbal gigantisch veel leuker dan ons voetbal (wat is dit saai in vergelijking met dit snel spel). Na de match zien we elkaar terug en we zijn het er meteen over eens: dit was fun en de moeite waard. We nemen de bus terug naar de camping. Maar onze bus naar de camping (de laatste bus!) komt niet af. Lap hier staan we nu in Brisbane city. Gelukkig wijst een local ons een andere bus aan. We lopen vlug naar de halte en jawel daar is de bus. Blijkt dat deze bus elke 15 minuten reed, terwijl wij meer dan een uur op de andere bus hebben gewacht.
Maandag krijg ik het goeie nieuws van de dokter dat nieren en lever OK zijn. Een 1 minuut consultatie kost mij welgeteld 35 dollar maar liever dit dan slecht nieuws.
We besluiten om naar een luxe camping langs de Gold Coast te rijden. Harm en ik ontdekken de verschillende zwembaden en Harm is een expert in handenstand onder water, terwijl Nico duidelijk de kampioen is in voorwaarste onderwater salto – zomaar eventjes 5 keer na elkaar. Harm en ik kunnen alleen maar kijken. Wibe heeft haar werkritme gevonden, al blijft het moeilijk om te concentreren, elk nieuws dat we horen over de vulkaan brengt haar uit concentratie en terwijl de dagen voorbijgaan, beseffen we allemaal dat 29 april misschien wel optimistisch is. We beginnen te zoeken naar alternatieven. De ambassade blijkt intussen een goede raadgever te zijn en belt ons af en toe op. We zoeken op het internet naar routes via Milan of Rome. We bellen andere luchtvaartmaatschappijen op maar niemand neemt nieuwe passagiers aan – ja iedereen zit met duizenden gestrande reizigers. Ondertussen cancelt Qantas nog maar eens alle vluchten, terwijl Air Korea (waar Paul en Irene richting Parijs mee vliegen) al vliegt op Parijs. De spanning bij de kids neemt toe. Het moment dat we lezen dat een Qantasvlucht vertrekt bellen we meteen naar Qantas. Het wachtoontje kennen ondertussen by heart – we hebben al ongeveer 4h aan de lijn gehangen met Qantas maar geen goed nieuws. Hardnekkig blijven we bellen en een paar uur later kunnen de kids plots mee: morgen vertrekken naar Frankfurt. Wibe springt zo ongeveer een meter in de lucht, Harm is ontgoocheld – zijn vakantie zit erop. Terug de bagage maken,. Na twee dagen regen, schijnt de zon uitbundig – nog even bodyboarden,shoppen en naar de luchthaven. Zwaaien en hopen dat ze een behouden terugvlucht hebben. Via mijn telefoon volg ik de vluchten op en wanneer we de volgende dag een sms krijgen dat de vlucht naar frankfurt vertrekt zijn we opgelucht want we weten beiden hoe graag Wibe haar liefke (met een versleten rooske in zijn handen) wilde zien. Ze kan haar verjaardag thuis vieren als dat niet fantastisch is.
