Zondag 23 mei

Tijd om mijn mama op te pikken in Cairns. De zon schijnt fel en de eerste dag blijven we rustig op een camping om wat te bekomen. De volgende dag schijnt de zon nog uitbundiger wanneer we naar verschillende watervallen gaan kijken. We stoppen aan Murray Falls NP om te overnachten omdat we weten dat we hier een kampvuurtje kunnen maken. Slechts drie kampeerders in een eindeloos groot NP. 's Morgens kijkt Nico als zot wanneer blijkt dat zijn sandalen verdwenen zijn. We kijken onder, in, boven de camper maar geen teva's meer de te vinden. We kunnen bijna niet geloven dat iemand ze gepiekt heeft. Wanneer de ranger langskomt vertellen we dit grappig verhaal, maar ook hij kan bijna niet geloven dat iemand gewoon schoenen komt pikken. Wanneer we even later met een andere kampeerder praten, legt hij ons uit dat misschien een vos wel de schoenen gepikt heeft, zeker wanneer ze zeer smelly zijn vinden ze het heerlijk om hier op te knabbelen. Et voila als iemand in Australia een vos ziet rondlopen met twee teva sandalen maat 45 -het zijn Nico's schoenen. Gezien Nico maar twee paar schoenen heeft, kan hij niet anders dan met zijn bergbottines te rijden en te stappen. In Townsville vinden we gelukkig een paar teenslippers – Alhoewel hij plechtig belooft had om nooit of te nimmer teenslippers aan te doen omdat zijn grote teen ervan zou scheuren, loopt hij dus rond met teenslippers. Dank u mijnheer de vos!
Na Townsville lopen we nog maar een Bruce en Jenni tegen het lijf (en het regent niet!) en nemen we nu echt wel afscheid van hen.
Daarna gaan we naar Billabong Sanctuary, een plaatselijke zoo waar je wel heel dicht bij de lokale beestjes kunt komen. De kangeroos komen eten uit je handen, je koala's maj je knuffelen en zelfs in je armen houden. De krokodillen worden gevoederd maar na Australia zoo verbleekt elke zoo toch wel een beetje. Maar het was wel leuk om kangeroos uit je hand te laten eten.
Via Bowen komen we in Airlie Beach, klaar voor onze zeiltocht langs de Whitsundays (je weet wel het eiland waar je “de beste job van de wereld” kon krijgen. (ondertussen gehoord dat de kerel die de job gehad heeft, gestoken is geweest door een stinger maar het heeft overleefd)
We varen met een wedstrijd zeilboot (heeft 3 keer Sydney-Hobart tocht gedaan en vierde geworden), dwz 12 passagiers en 2 bemanningsleden. De Iceberg hangt helemaal overstag wanneer de wind in de zeilen komt, best een ervaring wanneer je geen zeiler bent. Het is fascinerend om de kapitein bezig te zien hoe hij de boot bestuurt en de zeilen constant moet bijsturen. Doordat het een wedstrijdboot is, staat de kapitein gewoon achteraan het schip en moeten passagiers samen met de andere bemanning (slechts 1) de zeilen opspannen, wegsteken. We moeten leren waar moeten zitten wanneer de boot helemaal schuin gaat liggen door te wind. Best spectaculair.
Hij moet zijn route ook constant aanpassen op basis van de wind, helemaal iets anders dan uren zit.ten op een boot waar je constant het gedram hoort van de motor en de geur van petrol in je neus zit. We stoppen verschillende keren om te snorkelen. Ze hebben hier een maand geleden een grote cycloon gehad en het water is sindsdien troebel. De zichtbaarheid is beparkt, wat een groot verschil met de vorige keer en Lady Mushgrave. Toch blijven we verwonderd kijken naar het koraal en de kleuren. 's Avonds wiegt de boot constant heen en weer maar dat is gewoon heerlijk.
De volgende dag varen we tot aan Hill Inlet waar we je vanop een uitkijktoren de prachtige stranden ziet. De witte zandbanken die zich doorheen de blauwe zee een weg banen. Je hoort steeds weer wanneer de volgende persoon op het uitkijkpunt komt zeggen: “het is zoals op een postkaartje”. Daarna varen we naar Whitehaven Beach een strand die gekend is door zijn wit zand. Maar net dan komen de donkere grijze wolken opzetten en verliest het witte strand veel van zijn charmes. Nog een laatste keer snorkelen en terug zeilen naar Airlie Beach. Grappig hoe de kapitein commentaar geeft op de andere zeilboten: “kijk hoe zijn main sail aan het wapperen is” of “Oh die vaart nog met zijn motor aan”
Na twee dagen zitten op een harde bank doet onze kont een beetje pijn, maar dat hebben we er graag voor over om al dit prachtigs te zien.
Nog een weekje Australia en we nemen dan voor een lange tijd afscheid van ons geliefd Australia.

Zaterdag 15 mei

Zaterdag 15 mei
Ondertussen reizen we tijdelijk weer met 3, zijn we al weer ver weg van Cairns, hebben we een zeiltocht ondernomen en ben ik bekomen van meer dan 100 zandvliegen.
De regen bleef maar aanhouden dus zijn we terug naar het Noorden getrokken richting Townsville en wonder boven wonder de zon schijnt. Dus laten we de zonnebatterijen opladen (letterlijk en figuurlijk). 4S avonds kruip ik in mijn bed en sta ik vol met rode puntjes, ik denk dat ik een allergie heb. Het juikt niet dus maak ik mij geen zorgen. Tot ik midden in de nacht gigantische jeuk krijg en bijna zot kom. 's Morgens zie ik dat ik vol sta met beten: jawel de zandvliegen hebben zich tegoed gedaan aan mij. Nico heeft geen enkele beet. Ik begin ze te tellen en stop wanneer ik aan 100 kom. We rijden een paar kilometer met onze fiets naar een lokaal winkeltje en de baas vertelt mij dat ik absoluut niet mag krabben want dat het anders een “tropical ulcer” zal worden – de gedachte alleen al. Hij geeft mij een spray maar niets houdt de jeuk tegen. Hij raadt ons aan om naar een andere camping te gaan waar er geen sandflies zitten want gegarandeerd zullen ze zich vannacht weer volvreten met mijn bloed. De sandflies zijn zo klein dat je ze niet ziet en je voelt niet dat ze bijten het jeuken start pas een paar uur later en blijkbaar reageren bepaalde mensen bijzonder allergisch op de beten en hoe zou het nu komen dat dit bij mij net zo is. Na een paar uur zijn de beten gigantische bulten en jeuken!!! Gelukkig is op de andere camperplaats een creek waar je kunt zwemmen: het ijskoude water werkt als een balsam op mijn huid. 's nachts besluit ik om veel wijn te drinken en een pijnstiller te nemen in de hoop dat ik dermate groggy wordt dat ik in een diepe roes val en de jeuk niet meer zal voelen. Ze noemen dit medisch verantwoord drinken. Ik plak zelfs mijn vinders af zodat ik de beter niet kan openkrabben. En zo duurt het een week. Ondertussen weet ik wat wel en niet helpt en op één staat een icepack.
We zijn ondertussen 20 dagen verder en de beten jeuken niet meer maar nog steeds grote rode plekken sieren mijn benen en armen.
Met de heerlijke zon besluiten we om naar een paar watervallen te gaan, wetende dat het ijskoude water goed is voor mijn beten. De waterholes zijn fantastisch. We rijden met de fiets naar little bright angel creek – slechts 15 km maar wel met een klim van 7km. Nico sterft een paar keer op de klim: het is warm en de hitte die uit de asfalt op zijn gezicht straalt put hem uit. Maar de beloning wanneer we boven komen is duizend keer meer waard. De ene waterval na de andere waar je telkens in de waterhole eronder kunt zwemmen. Niet veel volk want aussies houden niet van dit ijskoud weer maar wij binden het heerlijk en zeker na zo'n beklimming. Bij de campground is er nog een andere waterhole: rockslides. Nu weten we waarom ze dit zo noemen. Het is zijn eigenlijk grote water glijbanen maar in een natuurlijke omgeving.
Nu het weer beter is rijden we via de Babinda boulders naar Cairns. Maar hoe meer we Cairns naderen hoe meer de zwarte wolken weer de lucht kleuren. We rijden dan maar weer verder. In Palm Cove staan we op een lokale camping knal aan zee. Maar de camping is uitermate verwaarloosd. Op 19 mei riden ze er met een bulldozer in om het up te graden- dit verklaart alles. We wandelen langs het strand en ik drink er mijn top 1 cappucino in Australia. En geloof mij ik heb hier in Australia heeeeeel veel cappucino's gedronken. De volgende dag rijden we naar Cape Tribulation, volgens de Lonely planet een must see. Je kunt er enkel met een ferry geraken en op gans het schiereiland is er geen electriciteit. Het regenwoud komt er tot aan het strand en er leven behoorlijk wat cassowaries (grote vogels zoals emu maar zwart met een felblauwe kop en rode kwabben). We fietsen naar een stadje en plots wandelt voor ons een cassowary: indrukwekkend. De typische eindeloze stranden verliezen veel van hun charme omdat je er niet kunt zwemmen (crocs en stingers) ook wandelen is door de lange wet season niet mogelijk. Dus fietsen we het schiereiland af.
We rijden via Atherton Tablelands terug naar Cairns. We bezoeken nog wat watervallen en een grote fig tree die zodanig veel wortels heeft dat het op een gordijn valt. Historisch zijn de tablelands de moeite waard omdat hier tijdens de tweede wereldoorlog heel wat lergereenheden gestationeerd warenn maar veel van de periode blijft niet meer over, behalve de typische australische “historical marker”

Zondag 2 mei

Zondag 2 mei
Wij besluiten om naar Cairns te rijden via de inlandse route. De zon schijnt en we rijden zo'n 350 km per dag. Het doet deugd om terug in de outback te zijn. Uren rijden terwijl we geen auto of stadje tegenkomen, alleen een emu of kangeroe langs de weg. Wanneer we op maandag in Emerald zijn, blijkt dat alles gesloten is (feestdag) – lap de volgende grote winkel is binnen 500km. Gelukkig hebben we genoeg voorraad. Twee dagen later zijn we in Charter Towers (500km verder) en genieten we van de inkopen in Woolworths. We rijden naar een vrije kampeerplaats in de buurt en 's avonds aan een kampvuurtje genieten we van de outback.
De volgende ochtend ziet het er maar grijs uit – de weg wordt er niet beter op: slechts één rijvak en grote borden die ons wijzen op de 53 meter lange roadtrains die voorrang hebben. Het begint de regenen en het rode zand waar we met de Winnebago in moeten duiken als we een roadtrain zien verandert in een rode modderpoel – de winnebago ziet er na 200 km uit alsof we off road gereden hebben. We rijden richting tropische Tablelands, de grijze wolken blijven komen met af en toe een sprietje blauwe lucht. De tablelands betekenen regenwoud en watervallen. In de winkel horen we dat het al 4 weken aan het regenen is en het ziet er niet uit dat het zal stoppen. We leren dat alles te maken heeft met de “Easterlies” dat is de wind die nog steeds vanuit het oosten komt en zeer veel vocht meedraagt – als het hier in het tropische noordoosten komt zit er zoveel regen in en botst het tegen de tablelands waardoor regen, regen en regen valt. De wet season is normaal gezien over, maar zolang als de wind uit het oosten komt en niet uit het noorden blijft de regen komen. En de komende week is het nog steeds “easterlies” dus blijft het regenen.
Wanneer we een wandeling in het regenwoud maken, merken we het verschil met onze vorige wandelingen. Het is gigantisch vochtig en wanneer we terug in de camper zitten blijkt plots dat onze benen vol zitten met bloedzuigers – welkom in de wet tropics! Ik ben bijna hysterisch wanneer ik al die bloedzuigers langs mijn broek en langs mijn schoenen zie kruipen en dus probeer ik ze zo vlug mogelijk met een tissue te pakken en gooi ze zo snel mogelijk weg. Nico lacht zich een breuk. Nadien heb ik wel dertig keer aan Nico gevraagd of er zeker geen meer in mijn schoenen zaten en heb ik het tapijt zeer enthousiast met insecticide bespoten.
De volgende dag maken we een watervaltochtje in de Misty mountains. We weten meteen waarom ze dit Misy mountains noemen, we rijden letterlijk in de mist en de mist valt uit. De watervallen zijn uiteraard mooi maar toch jammer dat we deze moeten zien in de regen. Een ander groot probleem met regen is dat dit ongelooflijk werkt op mijn humeur. Zolang ik blauwe lucht zie, valt het wel mee maar wanneer alles grijs en donker is, word ik zelf ook zeer donker. We zien een klein strookje blauwe lucht aan de kust en daar rijden we naar toe. Een prachtige camping aan de zee en een tropische omgeving. Voor ons is een 20 meter lange net gespannen – de enige plaats waar je veilig kunt zwemmen. De zee hier is gevaarlijk omdat er salties zitten (grote agressieve krokodillen – jawel diegene van Australia zoo) en kleine kwalletjes die gekend staan als “deadliest creature on earth” slechts 20 minuten en je bent dood. Deze netten zouden beide moeten tegenhouden – alhoewel de kwallen zo klein zijn dat ze zelfs door deze netten kunnen zwemmen.
Het weer blijkt de grootste spelbreker te zijn. Het blijft grijs met af en toe een vlaag – 's nacht regent het bijna constant. Na twee dagen hebben we het wel gehad – het weerbericht blijft de komende dagen hetzelfde weer dus rijden we terug naar het Zuiden in de hoop wat meer zon en minder regen te hebben. En we hopen dat deze week of volgende week de grote verandering komt en plots de northernlies zullen waaien. Keep your fingers crossed!

zaterdag 24 april

Na Bunya mountains vertrekken we in de regen (natuurlijk want Bruce en Jenni waren bij ons) richting Maroochydore. De komende dagen voorspelt men veel regen en in Maroochydore kunnen we naar Underwaterworld en shoppen – allemaal overdekt dus perfect for a rainy day. De camping dicht bij Rod en Mimie is bijna verlaten, wat een verschil met december toen stond deze camping afgeladen vol. We krijgen een plaatsje aan het strand en meteen klaart de hemel op en trekken Nico en Harm naar de zee om natuurlijk te bodyboarden. 's Avonds experimenteer ik met Indisch en de kids vinden het gewoon fantastisch. De bibliotheek is weer ter onzer beschikking voor internet en dus genieten Wibe en Harm om iedereen op het thuisfront van hun ervaringen in Australia te vertellen. Harm bekijkt alle filmpjes van Sporza en komt al vloekend terug wanneer hij zijn schoolmail heeft gelezen. Ja dar is meteen de valkuil van internet: lees nooit school of werkmails op vakantie, gegarandeerd verknallen ze voor enkele minuten jouw vakantiestemming. Gelukkig keert ook bij Harm vlug het tij. De volgende dag gaan we naar Underwaterworld – een mega aquarium in Maroochydore. Je wandelt er onder bull sharks, megagrote stingrays (jawel zo eentje die Steve Irwin heeft gedood), je kunt er zeesterren aaien en een fantastische (hm hm) zeeleeuwenshows waarbij we ons vooral de irritante stem van de trainsters zullen herinneren. Het regent dat het giet en dus blijven we extra lang kijken naar alle vreemde vissen en lopen we wel drie keer door het aqaurium met haaien boven ons hoofd.
De volgende dag schijnt de zon dus blijven we een extra dagje in Maroochydore, waarbij Harm zoveel bodyboard dat hij er littekens op zijn stoere borstkast aan overhoudt. 's Morgens word ik wakker van een nieuwe blaasontsteking, vlug naar de apotheker die mij een lapmiddeltje geeft – ik ontdek snel dat het allesbehalve werkt. De volgende dag blijkt het veel erger te zijn, gelukkig is om de hoek een medisch centrum. De dokter neemt een staaltje en ik krijg antibiotica. Ondertussen krijg ik een sms van Rod: Kunnen de kinderen naar huis of zitten ze vast? Ik begrijp totaal niet waar hij het over heeft. Ik bekijk vlug het nieuws op mijn aussietelefoon en lees dat een aswolk over Europe er voor zorgt dat het luchtruim in Europa gesloten is. De paniek slaat in Wibe haar ogen wanneer ik zeg dat alle vluchten gecancelled zijn. Maar waarschijnlijk zullen ze morgen wel vliegen, denken we.
We vertrekken naar Brisbane stad. De pijn wordt bij mij zeer intens en in het museum loop ik naar het toilet – allemaal bloed in mijn urine. De paniek slaat toe – dit is niet goed. Ik neem de bus terug naar huis terwijl Nico en de kids het museum bezoeken. Ik zit nog niet op de bus of mijn telefoon gaat. Het medisch centrum heeft mijn urinestaal niet goed afgesloten en ik moet terug – geen probleem was ik net van plan. Elke minuut op de bus is er één teveel. De pijn wordt steeds intenser en de paniek vergroot alleen maar. Wanneer ik in het medisch centrum toekom en mijn nieuw staaltje overhandig, is de urine bloedrood ipv geel. De dokter neemt bloed want mogelijks wijst het bloed op een nierprobleem maar mogelijk is het niets. Terug in de mobiel luister ik naar het nieuws, en dringt langzamerhand door dat de kinderen mogelijks niet naar huis kunnen. De berichten worden steeds wanhopiger. Ondertussen begint bij mij de antibiotica te werken en even plots als het bloed in mijn urine gekomen is, verdwijnt het een paar uur later. De kids en hun papa komen even later terug van hun Brisbane bezoek en ik vertel hen het slechte nieuws. Wanneer ik 's morgens het nieuws op mijn telefoon bekijk, blijkt dat alle vluchten zijn afgelast. We besluiten om toch naar de luchthaven te rijden en hopelijk daar wat meer nieuws te krijgen. De eerste Qantas medewerker vertelt ons dat dit misschien wel een week kan duren. Ik moet Qantas bellen via een telefoon in de vertrekhal. Na een half uurtje krijg ik een medewerker aan de lijn die mij doodleuk vertelt dat de volgende vrije plaats op 1 mei is. Wanneer ik aan de kids het nieuws breng dat hun vlucht twee weken later is, valt het nieuws op hun als een bom. Wibe kan meteen de ernst van dit bericht inschatten: mijn examens komen in gedrang en natuurlijk nog twee weken langer Stijn missen: dat is er teveel aan. Harm laat het niet aan zijn hart komen en want hij heeft twee weken langer vakantie.
Vrij vlug weet Wibe haar te herpakken en samen beslissen we dat de vakantie voor haar officieel ten einde is en dat ze elke dag zal werken voor de unif. De mobiel wordt nu haar studiekamer. Paul en Irene hebben voor ons ticket gekocht om naar de Brisbane Lions te kijken (Australian football). Wanneer ze horen dat de kids vastzitten in Brisbane voor twee weken, kopen ze meteen 2 ticketten erbij. We zitten niet bij elkaar maar Wibe en Harm zijn gewoon om samen naar het voetbal te gaan dus zij gaan samen naar gate 7 en wij naar gate 4. De wedstrijd is gigantisch spannend, ik amuseer mij rot en vind dit soort voetbal gigantisch veel leuker dan ons voetbal (wat is dit saai in vergelijking met dit snel spel). Na de match zien we elkaar terug en we zijn het er meteen over eens: dit was fun en de moeite waard. We nemen de bus terug naar de camping. Maar onze bus naar de camping (de laatste bus!) komt niet af. Lap hier staan we nu in Brisbane city. Gelukkig wijst een local ons een andere bus aan. We lopen vlug naar de halte en jawel daar is de bus. Blijkt dat deze bus elke 15 minuten reed, terwijl wij meer dan een uur op de andere bus hebben gewacht.
Maandag krijg ik het goeie nieuws van de dokter dat nieren en lever OK zijn. Een 1 minuut consultatie kost mij welgeteld 35 dollar maar liever dit dan slecht nieuws.
We besluiten om naar een luxe camping langs de Gold Coast te rijden. Harm en ik ontdekken de verschillende zwembaden en Harm is een expert in handenstand onder water, terwijl Nico duidelijk de kampioen is in voorwaarste onderwater salto – zomaar eventjes 5 keer na elkaar. Harm en ik kunnen alleen maar kijken. Wibe heeft haar werkritme gevonden, al blijft het moeilijk om te concentreren, elk nieuws dat we horen over de vulkaan brengt haar uit concentratie en terwijl de dagen voorbijgaan, beseffen we allemaal dat 29 april misschien wel optimistisch is. We beginnen te zoeken naar alternatieven. De ambassade blijkt intussen een goede raadgever te zijn en belt ons af en toe op. We zoeken op het internet naar routes via Milan of Rome. We bellen andere luchtvaartmaatschappijen op maar niemand neemt nieuwe passagiers aan – ja iedereen zit met duizenden gestrande reizigers. Ondertussen cancelt Qantas nog maar eens alle vluchten, terwijl Air Korea (waar Paul en Irene richting Parijs mee vliegen) al vliegt op Parijs. De spanning bij de kids neemt toe. Het moment dat we lezen dat een Qantasvlucht vertrekt bellen we meteen naar Qantas. Het wachtoontje kennen ondertussen by heart – we hebben al ongeveer 4h aan de lijn gehangen met Qantas maar geen goed nieuws. Hardnekkig blijven we bellen en een paar uur later kunnen de kids plots mee: morgen vertrekken naar Frankfurt. Wibe springt zo ongeveer een meter in de lucht, Harm is ontgoocheld – zijn vakantie zit erop. Terug de bagage maken,. Na twee dagen regen, schijnt de zon uitbundig – nog even bodyboarden,shoppen en naar de luchthaven. Zwaaien en hopen dat ze een behouden terugvlucht hebben. Via mijn telefoon volg ik de vluchten op en wanneer we de volgende dag een sms krijgen dat de vlucht naar frankfurt vertrekt zijn we opgelucht want we weten beiden hoe graag Wibe haar liefke (met een versleten rooske in zijn handen) wilde zien. Ze kan haar verjaardag thuis vieren als dat niet fantastisch is.