Ondertussen zijn we terug op het Noordereiland en hebben we Napier – de art deco hoofdstad van de wereld, een unieke broedplaats van gannets (of te wel Jan van Gents), Taupo en zijn mooie meer, Mount Doom en Bay of Plenty gezien.
Napier is de art deco hoofdstad omdat in 1930 een mega aardbeving alle oorspronkelijke gebouwen van de kaart geveegd en omdat toen net Art deco hip was en de bewoners vooral een nieuwe start wilden hebben ze de volledige stad herbouwd in art deco. En men heeft moeite gedaan om dit alles te bewaren.
Voordien hadden we een een 20 km lange wandeling langs het strand gemaakt om een unieke broedplaats van gannets te zien – dankzij internet weten we nu dat gannets bij ons beter gekend zijn onder de naam “Jan van Gents”. Deze vogels broeden normaal gezien op afgelegen eiland maar op 10 km van de kust van Hastings broeden ze op een plateau met duizenden. De jongen vliegen als ze 4 maanden zijn naar Australia – een vlucht van zo maar 2700 km en dit terwijl ze nog nooit gevlogen hebben. Ze blijven een paar jaar in Australia en dan vliegen ze nog een keer terug – naar de plaats waar ze zelf geboren zijn – en beginnen ze aan hun eigen nageslacht. Slechts 33% overleeft deze tocht.
Na Napier en de gannets zijn we doorgereden naar Taupo – het grootste meer van NZ en de plaats waar zonet de NZ Iron man heeft plaatsgevonden. In Taupo hebben we gelunched bij Ted en Carolyn. We zouden oorspronkelijk met hen onze camper swappen, maar Ted heeft een jaar geleden een stom mountainbike ongeval gehad waardoor hij nu bijna volledig verlamd is. Alhoewel Ted bijna 70 jaar is, is hij bijzonder moedig en opgewekt. Ik weet voor mijzelf dat als ik het ooit een lastig heb, ik mijzelf zal dwingen om aan hen te denken.
In Taupo hebben we als voorbereiding op Mount Tongoriro Mount Tauhara beklommen.Oef toch één berg die ik heb kunnen beklimmen.
Daarna zijn we doorgereden naar Tongoriro NP. Dit park is vooral gekend voor Mount Doom in Lord of the Rings. Eigenlijk zijn er drie vulkanen naast elkaar. De jongste is Ngauruhoe of Mount Doom, links Tongoriro (slapende vulkaan) en rechts Mt Ruapehu (zeer actief – laatste uitbarsting in 2007). Mount Tongoriro kunt beklimmen en kun je via de krater letterlijk oversteken . Hij is een kleine 2000 meter hoog. Het is één van de mooiste wandelingen maar ook één van de gevaarlijkste – vooral het weer die plots kan omslaan verrast nogal wat buitenlandse toeristen met hypothermia (onderkoeling) als gevolg. Maar met de blauwe hemel en de zon die fel schijnt, is dat alvast geen probleem. De wandeling zelf is fysiek niet zo zwaar, maar er is één stuk die heel steil is en vol met losse stenen dus besluit ik wijselijk om beneden te blijven en Nico alleen de wandeling te laten doen. We spreken om 18h af aan de andere kant. Dat betekent wel dat ik met de motorhome alleen terug moet rijden en hem aan de andere kant van de berg terug moet oppikken. De laatste 7 km zijn gravel weg vol putten en constant bussen die je passeren op een weg die net breed genoeg is voor twee wagens. Amaai ik heb in die 7 km ook een peer afgezien. Maar heelhuids geraak ik aan de andere kant van de berg – blijkt dat de parking volstaat met bussen. Lap hoe wacht ik hier 8 uur op Nico? Gelukkig red een buschauffeur mij: hij parkeert de mobiel achter een bus oef ... Na amper 4h47 minuten hoor ik gefluit. Het is nog geen 13h en daar staat hij al. Ik geloof mijn ogen niet. Volgens mij heeft hij naar beneden gelopen – kan bijna niet anders.
Ondertussen blijven we genieten van de zon en een zalige 25 graden.
