In Dunedin hebben we een mooi museum bezocht en hebben we heel wat geleerd over de Maori cultuur die toch helemaal anders is dan de Aboriginals cultuur. De sculpturen zijn bijzonder verfijnd., en sommige laten niet veel aan de verbeelding over. 's Middags bezoeken we nog een galerij met moderne kunst en zoals vaak met moderne kunst kun je soms alleen hoofdschuddend er naar toe kijken en soms met een smile alles aanschouwen. Een Koreaanse artiest heeft in Auckland archief allemaal oude trouwfoto's gezocht, ingekaderd en dan in een grote container in het zeewater gedropt in Auckland harbour om deze na enkele dagen terug uit het water te halen. En deze door zeewater aangetaste trouwfoto's hangen nu in deze galerij.
In onze planning zouden we gewoon de kust richting Christchurch volgen maar we hebben nog wat tijd en beslissen om nog maar eens naar het binnenland te rijden, richting mount Cook. Op het internet hebben we gezien dat je kunt zeekayakken tussen de ijsbergen, dit lijkt ons wel iets.
Onze eerste halte in Trotters Gorge, waar we een wandeling langs de Gorge doen. Het ziet er een mooi aangelegd pad uit door het regenwoud, mooie houten trapjes. Maar plots wordt het pad veel nauwer en klimt steil langs de gorge naar boven. Het gaat zo steil dat we op handen en voeten naar boven klimmen en Nico af en toe mij naar boven moet trekken. En dan komt natuurlijk de afdaling, en Jootje ziet het even niet meer zitten. Nico helpt mij al pratend van de berg af en gelukkig ben ik als we eindelijk terug het groene gras van de campground zien.
We rijden via een azuurblauw meer richting mount Cook. Het is bewolkt dus vervagen de contouren van deze mooie berg in de wolken. Maar zelfs nu is de berg nog steeds indrukwekkend. We rijden via slingerend baantje door een ongelooflijke open vlakte waar de wind blaast Mount Cook tegemoet. (waarom slingert een weg zit door een vlakte vraag ik mij?) En plots in die open vlakte kom je in het stadje Mount Cook. Aan de campground vertrekt een wandeling naar Hooker glacier. We wandelen via twee swingbridges naar Hooker lake. Het lijkt een maanlandschap, met voor ons een grijs meer met daarin grote ijsbergen die zomaar voor ons uit liggen te drijven. De wind blaast ons bijna weg. Voor ons ligt de glacier de helemaal grijs is, door de vele landslides. Terwijl we terugwandelen beslissen we om niet te zeekayakken, we hebben de ijsbergen van zo dichtbij gezien dat ertussen varen met een kayak niet echt een meerwaarde lijkt te zijn.
De volgende dag rijden we via een unsealed road naar Tasman Valley waar je zicht krijgt op Tasman glacier. Ook hier is de gletsjer zwart en is er in de laatste tientallen jaren zoveel ijs gesmolten dat er voor de glacier zich een meertje gevormd heeft waarin ook nu de ijsbergen drijven. Voor zo'n 60 euro kun je er met een klein motorisch bootje tussen varen. De 8km naar Tasman Valley is horrible, de unsealed road is zo corrugated dat ik vrees dat het glas boven de afwasbak en kookgedeelte zal breken. Maar gelukkig bereiken we de weg heelhuids.
We besluiten om nog één wandeling te doen. De wandeling baant zich een weg steil naar boven. Ik heb een St_mary peak gevoel. Het klimmen is fysiek zwaar maar best te doen. Op handen en voeten klim ik met Nico gestaag naar boven, steeds hoger en hoger en hoger .... Op een bepaald moment begint er een stemmetje in mijn hoofdje te spreken: je moet dit ook naar beneden doen hé. Ik probeer mijzelf dan moed in te spreken: nog een beetje hoger, en nog een beetje hoger. En dan kijk ik naar beneden en zie de diepte, de immense diepte onder mij. Nico geniet van het klimmen maar voor mij is het steeds het overwinnen van een angst. Na 45 minuten klimmen begint mijn hoofd te duizelen en dan is het genoeg geweest. Plots wint het stemmetje die zegt: dit is zot, waar ben je mee bezig. Het grootste probleem is dat ik terug naar beneden moet en dalen nu net mijn angst is. Nico wil naar de top om te zien wat er achter het hoekje is. Dilemma: ik durf niet meer hoger (want ik moet dan nog meer naar beneden) maar ik durf ook niet meer naar beneden. Terwijl iedereen (en het zijn er heel wat) verder naar de top klimt alsof het niets, is dit meisje totaal haar kluts kwijt en door angst verlamd. Ja ik zal mij weer al maar eens laten redden door mijn engel zeker? Al pratend en met af en toe een stevige hand, klimmen we terug naar beneden tot ik mijzelf weer onder controle heb en verder alleen naar beneden durf en Nico dus terug de klim naar boven doet. Iemand vroeg hem langs de weg: hoeveel keren doe jij dit wel op één dag? Nog geen 2 uur nadat ik beneden ben is hij al terug. Tja de bergjes zijn niet aan mij besteed en des te meer aan mijn ventje. De volgende keer laat ik hem alleen gaan en hou ik beneden de wacht. Ik heb het nu verschillende keren geprobeerd en steeds hetzelfde scenario: ik begin met goede moed maar plots vraag ik mijzelf af: waarom doe ik mijzelf dit aan? Het is vakantie? Wat wil ik bewijzen? En ik heb vlug het rekensommetje gemaakt en beslis vlug dat het voor mij genoeg avontuur is geweest en dat ik mijn leven niet beu ben.
's Avonds parkeren we ons aan de overkant van het meer. De zon schijnt en we hebben een fenomenaal zicht op Mount Cook. Heel wat andere campers komen 's avonds toe. We zien een onwaarschijnlijk mooie zonsondergang met de top van Mount Cook die volledig oranje-rood kleurt. We kunnen het niet op foto vastleggen maar de herinnering is in onze geheugen gegrift.
Gisteren stonden we aan de zee, op 80km van Christchurch. In totaal zijn al 3 auto's hier gepasseerd en een paar duizend schapen.
Vandaag hebben we eerst een garage gezocht om de camper een service te geven, na 4 garages beginnen we de hoop op te geven, maar ongelooflijk we vinden één die het in 20 min doet en ons slechts 75 euro aanrekent (9 liter olie, nieuwe filter en alles controleren) en wanneer we een halfuurtje later terug op de baan zijn blijkt dat ze ook nog eens de ramen gewassen hebben, stempel in de boek geplaatst hebben. Als dat geen service is.
Ondertussen hebben we een oplossing voor de make communicatie gevonden. We hebben een internetabonnement voor één maand genomen bij een provider die vooral in campings, motels en cafés internetverbinding biedt. Dus om de 4 dagen zoeken we een camping op en kunnen we onbeperkt op het internet en dus skypen met het thuisfront.
