We trekken een groepje van 11 wandelaars en een Navajo gids naar de cliff dwelling van de Anastaci indianen. We dalen 700 ft de canyon in en komen in relic forest. Dit bos is nog zoals het er in 1200 in de canyon moet uitgezien hebben: douglas firs, aspen pines. Het is er koel, groen en veel schaduw. Geen wonder dat de anastaci hier wilden leven. Er is een waterbron doordat het water op een rots botst drupt het water gestaag in de canyon en groeit hier een waarachtig bos middenin de woestijn. De huisjes (meer dan 125 kamers) zijn in de klif gebouwd. In de zomer staan de huisjes steeds in de schaduw (koel) terwijl in de winter de zon de huisjes in de klif net verwarmd. De huisjes zijn piepklein, blijkbaar sliepen ze alleen binnenin, men leefde vooral op het dak en buiten. De gids vergeleek het met kamperen. In je tent slaap je ook alleen voor de rest leef je outdoors. Heel veel anastaci stierven voor ze 40jaar werden omdat ze het graan fijn maalden met zandsteen waardoor ze meer steen dan graan aten en dus bijzonder veel pijn moeten hebben gehad. Blijkbaar na 50 jaar brak een droogte uit en hebben de indianen hun klif verlaten op zoek naar een plaats met water. Na 3 h beginnen we aan onze klim naar boven. Ondertussen is het heet en we zijn redelijk verhit wanneer de klim uit de klif er op hebben zitten.
We rijden door naar Monument Valley. Je weet wel de fotootjes van de marlboro reclame. En ja het ziet echt zo uit. Je kunt hier met een eigen wagen via een slechte dirt road rondrijden of meerijden met een tourjeep. Wij doen geen van beide. We rijden door naar de primitieve campground en maken een 8km wandeling rond één van de buttes (Mitte butte). Het is bijzonder heet (bijna 40 graden in de schaduw) maar de wandeling geeft je een bijzonder mooie overview van het park. Zonsondergang is gewoon adenbenemend. 's Morgens rijden we verder naar natural bridges. Plots staat een bord langs de weg dat 2 mijl gravel is, met 10% stijgingspercentage en verschillende haarspeldbochten waar je slechts 5km/h kunt rijden en dat RV (wij dus) deze weg niet kunnen rijden. Dilemma. Wat doen we? Een Cruise America rental RV rijdt door. Nico beslist om er meteen achter te rijden. Als die er op kan, dan ik ook en de andere camper houdt alvast het tegenliggend verkeer tegen. De weg baant zich spectaculair een klif naar boven. Jammer dat je zou weinig kunt genieten van dit adembenemende klim naar boven. Maar de concentratie op de steile weg is nu belangrijker. Why don't they finish their roads? Komt spontaan bij ons op. Blijkbaar kennen ze dit fenonomeen niet alleen in Australia.
In Natural bridges maken we een wandeling tussen twee natuurlijke bruggen en volgen we de canyon. De bewegwijzering via cairns (hoopjes steen) trekt op niets en soms zijn we compleet het spoor bijster. Ook nu is het wandelen en klimmen dubbel zo zwaar door de hitte. Maar wanneer je in de canyon staat of onder zo'n magistrale natuurlijke brug dan heb je het er voor over. Maar na een paar uur staan we terug aan de trailhead. Het was een mooie wandeling, jammer van de slechte bewegwijzering – zeker in deze hitte wil je niet de weg kwijtspelen. Er is een kleine campground in het nationaal park maar we beslissen om nog wat verder te rijden richting Moab. We rijden door naar Monticelllo waar we in een RV park onszelf stationeren. (zo kunnen we wassen, hebben we een douche en internet). De douches en wc's zijn hilarisch. Alles is gewoon afgeschermd met een versleten en kapot douchegordijn. Stel je voor: op het WC zitten met een gewoon douchegordijn voor je. Ik veronderstel dat de eigenaar ervan uit gaat gezien iedereen full hookup heeft en met zijn megagrote camper afkomt, iedereen toch gewoon zijn eigen badkamer gebruikt. Je zou voor minder.
De volgende dag rijden we naar moab waar we alles versturen voor de verzekering, tanken en inkopen doen vooraleer we naar The Arches Nationaal Park doorrijden. Je krijgt hier in een supermarkt vaak veel korting als je een klantenkaart heb. Telkens komen we in een andere winkel, dus telkens haal ik een andere klantenkaart. Gemiddeld bespaar je 20% door net die dingen te kopen die via je kaart korting opleveren. Het is hier momenteel het seizoen voor steenfruit (peches, nectarines) en aardbeien. Voor 1 euro koop je een halve kilo aardbeien en dus ontbijten we nu al 3 weken met verse aardbeien: heerlijk! Maar genoeg over wat we kopen en eten. We rijden door naar The Arches en wat is dit nationaal park druk. Alle parkings staan vol. Daarom plannen we de eerste wandeling naar delicate arche omdat deze staat omgeschreven als zeer lastig, geen schaduw en niet te doen in de hitte van de dag. Wij denken dat er dus weinig zo zot zullen zijn om deze wandeling om 12h te doen. Maar zijn we hier mooi mis. Grote hordes wandelaars, vaak bloedrood verbrand zijn volop aan het zwoegen en zweten op hun klim naar Delicate Arch. Gewapend met sportdrank, zoutige snacks en onze pet starten we aan de wandeling. Ik kijk verbijsterd wanneer een zeer jong koppel met een paar maanden oude baby op hun buik naar beneden komt. De baby is bloedrood. We begrijpen beide niet hoe men zo onverantwoord kan zijn. In zo'n hitte minstens 2h in volle zon met een baby op je buik lopen. Ja die brengen hun avond waarschijnlijk in het hospitaal door. We zien ook veel gezinnen en alle kinderen zijn bloedrood verbrand. Al hoofdschuddend werken wij gestaag onze wandeling af, niet begrijpend waarom al deze kinderen zo verbrand zijn. Kennen ze hier dan geen zonnecreme? De klim naar boven is inderdaad lastig, vooral omdat je geen enkele schaduw hebt. Maar we worden beloond met een fenomenaal zicht. Overal om je heen zien rode canyon en dan staat daar in het midden, eenzaam en delicaat een stenen boog. Puur door de natuur. In tegenstelling tot een natuurlijke brug wordt deze niet gevormd door rivierwater maar door regenwater en sneeuw die in de winter binnenin de steen vervriest en dit doet na honderden jaren de steen kapot springen en zo ontstaat langzamerhand een boog.
De camping is omringd door dezelfde rode stenen canyon en arches. Het is fenomenaal mooi maar ook bijzonder heet. Er zitten kleine groene vliegjes die bijten dus terug inspuiten! Ik durf niet meer te tellen hoeveel DEET wij in dit jaar op ons lijf hebben gespoten. Na een rustpauze maken we nog een korte wandeling naar Tapestry Arch, Broken Arch en Sanddune Arch. Ook nu betovert de omgeving ons. Wanneer we terug op de camping komen zien we een volledig uitgebrande camper staan. Nico zegt meteen “Dit is vers”. Later horen we dat een paar uur geleden deze camper uitgebrand is, terwijl het franse koppel met hun fiets een tochtje aan het doen waren. We worden er stil van. Stel je voor je neemt je fiets en komt terug en alles, alles is weg. Je hebt geen papieren, geen kleren, geen niets meer. Gelukkig gebeurt dit niet zo vaak.
's Avonds praten we met een koppel (leerkrachten) maar de gesprekken zijn heel anders dan in Australia: ze zijn kort en ze beslissen zelf na 10 minuten dat ze genoeg van je weten. Ze komen nog verschillende keren langs voor een kort gesprekje, ze zijn geïnteresseerd in een house swap. We geven ze met plezier ons kaartje. 's Nachts kan ik niet slapen van de hitte, het zweet drupt van mijn hoofd, geen briesje waait door de camper. Ergens moet ik omstreeks 4u toch in slaap gevallen zijn, want wanneer de wekker om 7h gaat heb ik absoluut geen zin om op te staan. Maar we hebben een grote wandeling gepland “Devils Garden Trail van 12km. Dus opstaan, stevig ontbijten, rugzak klaarmaken, camper van plaats veranderen en weg zijn we. De eerste grote arch die we tegenkomen is landscape arch. Een lange smalle boog – onwaarschijnlijk dat deze blijft staan. Ze verwachten echter dat ze ieder moment zal invallen want in 1991 is er een groot stuk naar beneden gekomen. Ook dat is de natuur. Dus hebben ze het oorspronkelijk trail die onder de arch doorging om veiligheidsredenen afgesloten. Het pad wordt primitiever en moeilijker. Je klimt op zandstenen klifs waar de vista uiteraard adembenedemend is. Blijkbaar geeft dit zandsteen mij een veiliger gevoel dan de gravel want ik slaag erin om alle moeilijke passen alleen te doen (of toch bijna). Na 90 minuten stappen komen we bij Doulble O arch, een dubbele boog. We wandelen verder via primitive trail en primitief is het zeker. Af en toe is het pad behoorlijk avontuurlijk en ja ik heb de hand van Nico nodig, en één keertje moet hij mij echt moed inspreken maar na 4h staan we terug aan de camper. De hitte was op de wandeling zeer intens, voor de eerste keer zijn we door onze watervoorraad heen en om dat te vieren drinken we een Miller, volgens het blikje de champagne van het bier. We hebben dorst, champagne of niet een ijskoude pint is gewoon heerlijk.
