Na de whitsundays rijden we eerst naar een klein kampeerplaatsje aan zee voor wat rust en ontspanning. Nico en mijn mama maken een strandwandeling en vinden grote mooie schelpen en kleine schelpjes waar telkens een blad op staat – het lijkt fossielachtig maar gezien alle schelpjes het hebben zal het zeker geen fossiel zijn maar het is wel mooi. 's Avond koken we op de BBQ en een local komt een praatje maken. We leren dat alhoewel er nog steeds een bord staat dat we 18$ moeten betalen, de council al in 5 maanden geen geld meer komt ophalen. Dus hier staan op een rustig moii kampeerplaatsje en het blijkt dan nog gratis te zijn ook. We rijden door tot in Calliope waar we het lokale bokrijk van Australia bezoeken. De oude terminal de luchthaven is hilarisch, vooral omdat de geschiedenis hier 30, 40, 50 jaar oud is. In het oude schooltje vinden we regels waaraan leerkrachten moeten voldoen gewoon het einde. Mannelijke ongetrouwde leerkrachten mogen ofwel 1 avond per week op versiertoer of 2 avonden per week naar de kerk. Ja de keuze is snel gemaakt hé. De laatste regel was echt de beste. Mannelijke leerkrachten die naar het zwembad of naar de barbier gaan om zich te laten scheren maken een grove beroepsfout en is dus reden tot ontslag met onmiddellijke ingang. Ik heb er al mijn hoofd over gebroken waarom het zich laten scheren bij een barbier gezien wordt als onzedelijk gedrag, tenzij alle barbier blonde meisjes zijn met grote joekels natuurlijk ...
Wanneer we wegrijden uit Calliope regent het pijpenstelen. Vanuit Calliope rijden we naar Tin Can Bay om er hopenlijk de dolfijn weer te zien. Maar na 2 uur wachten blijkt dat er vandaag helemaal geen dolfijnen komen. Volgens de insiders zeer ongewoon maar soms gebeurt het. Ik hoop alleen dat Mystique niet voor 3e keer door een haai is aangevallen ... dus ja zonder dolfijnen rijden we door naar Rainbow Beach. Hoge duinen omringen de baai en de de duinen zijn allemaal in verschillende kleurlagen waardoor het een beetje weg heeft van een regenboog. Nico ziet een berg (hoge duin) en wil deze natuurlijk .... beklimmen. En ja ik volg hem natuurlijk iets laten. Maar wat steil en hoog is deze duin. Dune du Pilat in Frankrijk verdwijnt in het niets. Boven op de duin is het uitzicht bijzonder mooi en daarna volgt een heerlijke afdaling door het zachte zand. 's Avonds gaan Nico en ik kijken naar “State of Origin” de belangrijkste rugby union of league (ben alweer vergeten wat het was) wedstrijd in Queenslannd en NSW. Alle spelers die van oorsprong queenslander zijn spelen voor queensland en verdedigen de eer van queensland. Ook nu zit iedereen door elkaar (supporters van NSW en supporters van Queensland) hun ploeg aan te moedigen. Er wordt geroepen, gejuichd. Het is een bikkelharde sport (volgens mij de hardste van de wereld) waarin het de grootste kunst is om te rammen tegen elkaar ze noemen het een tackle maar het is gewoon rammen). Na 5 tackles moeten ze sjotten op de bal en deze tussen de twee palen krijgen. Enfin we hebben hard gesupporterd voor de maroons (queenslanders) en ze hebben gewonnen.
De volgende dag rijden we met een 4WD truck naar Fraser Island. We zijn nog maar net het strand op aan het rijden en honderden blikjes liggen op het strand. De gids begrijpt niet hoe ze er komen tez liggen maar na 1 minuut is het duidelijk – een beetje verder in de zee ligt een jeep te dobberen en verder op het strand staat iemand met heel wat bagage. Ja vastgereden en met het tij die opkwam is de wagen volledig door de zee ingenomen. Het waren dus de blikjes bier van deze toerist die de vernieling zijn ingegaan enhet waren veeeeeeel blikjes bier. Misschien niet te verwonderen dat hij zich heeft vastgereden. Maar zo gebeuren er dagelijks ongevallen op Fraser. De inlandroute is volgens de gids de manier om je wagen om zeep te helpen, zolang je op het strand kunt rijden is het fijn maar het binnenland is vragen om problemen. En dat merken we wanneer we naar Central station en Mac Kenzie Lakes. Nu weten we waarom je ook als passagier driepunt gordel moet dragen. We vliegen van links naar rechts, op en neer en ondertussen blijft de gids rijden en uitleg geven. OK hij doet het elke dag maar toch dit is waanzin. Nico is gelukkig dat hij dit niet met de camper van paul en Irene heeft gedaan. Oef dat was een goede beslissing. Lake Mac Kenzie is een azuurblauw meer die alleen maar regenwater krijgt en dus geen enkele andere bron heeft van water. Men denkt erover om toeristen te verbieden om te zwemmen in dit meer omdat telkens ze uit het water komen nemen ze 250ml water met zich mee. Maar wij hebben dus kunnen zwemmen in dit prachtig meer met bijzonder zacht water. Het water uit dit meer sijpelt in de grond en 100 jaar later stroomt het via één van de vele creeks terug de zee in. Fascinerend hé. 's middags rijden we naar de Pinnacles (zandgekleurde duinen), een gestrande boot met een heel verhaal maar die nu het meest gefotografeerde stuk oud ijzer van de wereld is en we eindigen bij Eli Creek waar de wadend door het water een stukje het regenwoud intrekken. We zien op de terugweg op het strand een paar dingo's – ook dat blijven fascinerende beestjes.
Waanneer we de volgende dag vertrekken richting Maroochydore, zien we langs de weg een wild paard doodliggen, aangereden door een auto. Het wordt grijzer en grijzer en begint te regenen. Het blijft regenen tot we in Noosa Heads toekomen. Tijd voor een korte strandwandeling en een restaurantbezoekje. Ik krijg de verkeerde burger en prompt rekent men het aan de halve prijs. En het was een echt lekkere diegene die ze mij verkeerd gegeven hebben, dus dubbel plezier. Van Noosa rijden naar Maroochy waar we alledrie onze bagage maken. De volgende dag huurauto oppikken en weg zijn we naar Brisbane. Ik heb een barstende hoofdpijn en kruip in mijn bed terwijl Nico en mama Brisbane vertrekken. 'S avonds ben ik terug ok en gaan we eten bij een heerlijke spotgoedkope vietnamees. Onze laatste avond zit erop. America here we come!
