Eerste dag met camper

Donderdag 17 september
Woensdagmorgen de campervan volledig gevuld. Wat een chaos en alhoewel ik zelf een chaoot ben, in een kleine ruimte heb ik behoefte aan structuur. Ik denk dat het daarom is dat Nico graag met mij met een camper reist – de enige manier om mij te zien als een ordelijke gestructureerde madame in het huishouden. Na een paar uur heb ik mijn eigen structuur gevonden en alhoewel er weinig staplruimte is, krijg ik er alles in. Ondertussen is irene van haar tornooi thuis gekomen. We hebben een gezellige babbel – trekken we 't stad in want we willen toch wel iets kopen om heb te bedanken. Op onze weg terug komen we paul en irene terug tegen, ze nemen ons mee op de 200 Noosa Heads trappen – aan een tempo voor u tegen te zeggen. Wij komen puffend achter. Het blijkt dat ze deze trappen meestal twee keer na elkaar doen om fit te blijven. Misschien zouden we het ook beter doen.
4s avonds hebben we barramundi en prawns met een heerlijk glas wijn – we lachen wat af en gaan vroeg slapen – morgen vertrekken we.

Vandaag is het dan zover: om 9u30 zijn we weg – nog een laatste paar tips van Paul. Het rijden valt goed mee, maar zoals Paul zei krijgt de camper af en toe snokken wanneer je op een concrete road rijdt. Even verder stopt de asfalt weg en wordt het een dirt road. Een reden om de 4x4 uit te testen. Waar we met de vorige cqamper door elkaar geklutst werden, kunnen we met de off road camper rustig doorrijden en voelen we niets van de potholes.

Nog eventjes stoppen aan de liquor store, en Big W waar we een muskietentent kopen – we gaan er vanuit dat we deze in de komende maanden vaak zullen kunnen gebruiken.

We komen aan in Tiaro waar er een free camping spot is. Plaatsje zoeken, boterhammetje eten, plooifietsen uithalen en weg zijn we. We moeten een bike helmet dragen – dat zijn we niet gewoon. Best blijkt later want een magpie (ekster) valt zowaar ons hoofd aan. Waarschijnlijk de glinstering van de fiets die hem aantrok.

Een koffietje drinken, babbeltje slaan, wat kleren wassen en klaar zijn we voor de aperitief.
Zondag 20 september
Eergisteren zijn we aangekomen in Herveybay, de baai waar de walvissen (bultruggen) zich elk jaar 3 maanden schuilhouden.
Het oranje motorlichtje blijft branden na sms met Paul de bevestiging gekregen om toch maar een garage te raadplegen. 's Middags om 14u hebben we een afspraak – we vertrekken opnieuw en de wet van Murphy slaat toe: het lichtje brandt niet meer. We besluiten om af te wachten en als het opnieuw begint te branden dan zullen we naar de garage gaan.
Geen free camping hier want veel te toeristisch dus gaan we naar een camping – een plaatsje aan de ocean kost ons 36 dollar, behoorlijk veel naar Australische normen maar ach ja we willen echt wel de whales zien. De vorige keer waren we hier in juli – te vroeg om er te zien. Nu zijn we op het hoogtepunt – volgens de campingeigenaar is dit jaar exeptioneel goed meer dan 70 pods houden zich op in de baai.

We besluiten om te zeekayakken met onze kayak – amaai ik weet nu dat ik armspieren heb – of liever gezegd geen heb want na 1 uur voel ik mijn armen niet meer. Nog een fietstochtje langs de baai en eindigen met een boekje. Alhoewel het warm is, waait het heel fors buiten dus maak ik binnen de boekhouding – we moeten een klein beetje het financiële bijhouden, nietwaar.

Om 7u staan we op en om 8u komt het busje van Mikat ons oppikken. Om 9u30 zien we de eerste van de verschillende walvissen. Blijkbaar komen de moeders hier jongen nadat ze hier een jaar geleden zwanger zijn gemaakt. Ze dragen dus 12 maanden en zwemmen dan duizenden mijlen van de antartic terug naar deze baai. De jongen hebben geen vetlaag dus blijven ze hier in het warme water om voldoende vet te krijgen. De moeders spuiten hun melk in het water – een jong drinkt 60 liter melk per dag. En dat hebben wij allemaal gezien en gehoord. Het is behoorlijk indrukwekkend om deze grote zoogdieren op enkele meters van jou te zien zwemmen, springen en spuiten. Enkel de mannetjeswalvissen op zoek naar wijfje zingen in het water. Zo vaak komt het dus niet voor.
We zien verschillende pods – vnl. moeders met hun jong en vaak is het jong nogal speels en springt het verscheidene keren uit het water.

Op de terugweg zien we per toeval nog 2 dolfijnen passeren. Ook dit blijft de moeite.

's Avonds is het terug een forse wind, we besluiten om binnen te eten.

Zondagmorgen om 7u opgestaan en om 8u15 waren we al op weg. Eerst getankt – en het oranje motorlichtje brandt niet meer – oef. Wanneer je de motor start lijkt het eerder op een truck die vertrekt. De zon brandt en tegen 12u is het snikheet. We proberen elk uurtje te stoppen. Langs Bruce highway heb je verschillende parkings waarbij ze alles doen om je aan te moedigen om te stoppen. In verschillende kun je tegen donatie een kopje koffie krijgen. Verschillende vzw's baten ze met vrijwilligers uit. Ze zijn mooi aangelegd en in deze hitte is af en toe stoppen echt wel nodig. Vandaag rijden we 300 km tot in Calliope (dichtbij Gladstone). Hier is een grote free camping spot nabij de rivier. We vinden er een mooi plaatsje in de schaduw. We zetten ons muskietentent op want we verwachten dat er 's avonds veel muskieten zullen zijn.
Slaatje maken, wandelingtje maken (pff het is echt warm), even passeren langs de historical village (een mini bokrijk) om tenslotte in de heerlijke rust een boekje te lezen. De lorikeets maken een heerlijk geluid – het is 17h en de zon gaat langzaam onder. Binnen 1h is het hier stikdonker.

Noosa heads

Dinsdag 15 september
Vandaag met de boot de rivier opgevaren. Ik heb aan Henk moeten denken, want we hebben ongelooflijk veel watervogels gezien. Jammer genoeg niet van alles foto's kunnen nemen. Maar hebben verschillende reigers, kingfishers, aalscholvers gezien. De huizen zijn allemaal langs de rivier gebouwd en hebben hun eigen aanlegsteiger - het doet mij wat denken aan fort lauderdale in florida.
Nadat we terug aan wal zijn, vertelt Paul ons dat er naast de pijlstaartroggen die we gezien hebben ( je weet wel diegene die Steven Irwin hebben gedood) er ook haaien zitten van 2,5meter. Best dat ik dat maar wist nadat ik uit de boot ben gestapt.

Vandaag naar de winkel geweest en basisinkopen gedaan – betaald met onze aussiebetaalkaart.

Daarna naar een lookout geweest – hoog op een berg – al vergeten hoe het heet, alweer stevig tempo bergop. Maar de view was echt awesome.
360° rondkijken : de glass house mountains, maroochydore, Noosa Heads, Rainbow Beach!
Prachtig.

Op weg naar Noosa Heads

Maandag 14 september
Vandaag het vliegtuig genomen naar de Sunshine coast.
Alhoewel het vliegtuig maar vertrekt om 11u, vertrekken we om 6u45 uit ons appartement. We moeten door de spits naar centrum Sydney en vandaar uit nog eens door de spits naar de luchthaven. Op de radio horen we steeds weer hoe de verslaggever vertelt over de files, dus we zijn voorbereid. Trouwens een kleine anekdote over deze radio interventies over de files. Je hoort een real aussie mannelijke stem vertellen waar de files zich ophouden en op het einde rondt de verslaggever af met volgende “So when you're on the M1 you're facing a traffic jam but no worries right now in Woolworths you get 20% off on any beer you buy, so if you see a Woolworths just stop and grab some of tht fabulous beer and get 20% off on any beer you buy at Woolworths”. Stel je voor dat ze bij ons de verkeersberichten zouden afronden met een reclame voor bier.

Dus wij goed voorbereid op een drukke spits. Het is druk maar het verkeer blijft goed doorrijden, in Sydney city lijkt het zelfs zondag – zo weinig auto's. Om 7u35 rijden we car rental bedrijfje buiten, om 8u30 zijn we ingecheckt en door de security. Can you imagine?

Koffietje drinken – de meeste aussies drinken café latte of cappucino. Er staan gigantische melkbidons in elke koffieshop en ze kijken je heel raar aan als Long Black vraagt. De koffie is echter vaak slap – je ze zijn echt niet gewoon om zwarte koffie te drinken. Ik heb al lang door dat een cappucino veel beter dan een long black. Nico blijft echter bij zijn gewoonte.

Virgin Atlantic zendt rechtstreeks uit, dus kunnen we de eerste 15 minuten van de finale van Kim Clijsters live volgen. Daarna moet je met jouw credit card betalen. Ja niet alleen Ryanair probeert uit alles geld te slaan. We besluiten dat we Kim mentaal zullen steunen maar niet verder zullen kijken. De vlucht is amper 1u30 minuten.

Daar wacht Paul op ons met een kaartje met onze naam op. Het eerste contact verloopt wat stroef – ja over wat moet een mens praten. We gaan naar hun appartement – een bijzonder modern en mooi appartement in Noosa Head – het oord waar iedere gepensioneerde met geld naar toe trekt.

Paul stelt voor om een wandeling naar de beach en national park te maken. Paul is gepensioneerd maar man ik heb mijn kieten mogen inwrijven. Het tempo dat hij wandelde – ik moest af en toe naar adem happen. En hij bleef maar doorgaan. Nico fluistert in mijn oor: zeg nu nooit meer dat ik rap stap. We zien 3 koala's – gelukkig hield hij even halt ...
Deze avond de campervan gezien. Het is een redelijke basic camper -maar het is een 4WD en het heeft alles wat het moet hebben maar in de Aussie way – weinig franjes – het ziet er allemaal een beetje bric en brac uit. Maar we hebben een groot bed, een gasbekken, water, douche, microgolf, oven, tv, ... echt alles wat we nodig hebben. De uitleg komt wat vlug. Maar het komt wel in orde.
Als Nico vraagt over rijden met een 4WD krijgt een een boek – oh lees eens de hoofdstukken over rijden in zacht zand and you'll be allright.
Right ...

Morgen gaan we de boot op, benieuwd of het ook zo snel zal gaan ...

Sydney

We zijn al een paar dagen in Sydney en genieten er met volle teugen van. Na de hitte van Hong Kong is 20 graden van Sydney een verademing. We hebben een prachtig appartement op 15 km van Sydney aan de zee. Een tropisch terras met een outdoor spa en mega grote BBQ, een open keuken, een walk through kleerkast en een in suite badkamer - was dit niet waar ik van droomde. s Morgens in de tropische tuin ontbijten, 's avonds een BBQ by candle light. onze gastvrouw had een mega ontbijt voor ons klaargemaakt omdat we van een nachtvlucht kwamen. is dat niet schattig? Oh ja ik had pralines uit belgie mee. in australia mag je niets van voeding binnensmokkelen. ik dus braaf op de landingskaart aangegeven dat ik voeding binnenbracht - onmiddellijk doorgestuurd naar special security. een oude man staat al vriendelijk te lachen: What you've got love? A box of chocolates? Oh you can go straight through>Oh my you're staying 7 months> I hope you will have a splendid time in Australia mate.
Et voila dat is Australia.

Sydney is een bijzondere warme stad - heerlijk om in rond te strollen. Alleen de parkings zijn mega duur. maar ja dat nemen we erbij.
Gisteren een nationaal park enkele trails gedaan. Was dat zwoegen en zweten. Steil naar beneden - ja de boodschap "Some steep and difficult parts" was meer dan waar. Maar het zicht was dan ook awesome. We konden de hele baai zien. Prachtig. Naast de kaketoes was het eerste wildlife een monitor of een goanna van meer dan een meter lang (Ja Wibe dat is nog wat anders he dan de lizards in Madeira). Zijn gespleten tong uit zijn mond op zo'n 80 cm van ons.

Gisteren naar Manly beach gegaan. terug een leuke trail. In ons appartement hebben we digitale tv dus wij een avondje tv-kijken. nog iets dat we thuis nooit doen gezien we geen kabel hebben. onze mond viel open van verbazing toen we een interview met helmut lotti zagen - eerst dachten we dat een overgenomen europees interview was maar toen bleek dat het wel; degelijk een aussie reporter was die bij helmut thuis een lang interview afnam. het programma over den helmut duurde meer dan een uur, maar na 5 minuten hebben wij naar een film blood diamond gekeken.

vandaag 30 gr zo'n 12 graden boven gemiddelde. de stranden lopen vol en iedereen lijkt hier te surfen. met tiemtallen zie je ze in het water liggen wachtend op dee juiste wave.

morgen is het onze laatste dag in sydney en vliegen we naar sunshine coast

Op weg naar Sydney

We brengen de laatste uren in Hong Kong door in de luchthaven. Nieuw gebouwd in 1998 – midden in de zee. Benieuwd hoeveel Denul hier aan verdiend heeft. We hebben nog steeds last van jetlag – Lieve heeft mij reeds vele keren verteld dat elk uur, een dag vergt. We hebben een jaar om te bekomen, dus vinden we het niet zo erg dat we 's nachts niet o goed slapen. Alhoewel volgens mij niet alleen de jetlag maar ook het harde bed (amaai zelfs stenen zijn volgens mij zachter) en het constante geronk van de airco.
De laatste 6 maanden is de export volgens de krant in Hong Kong met 20% gedaald – terwijl het voordien steeds groeide. En toch merk je er in het straatbeeld niet veel van. Gucci, prada, louis Vitton, Armani ... allemaal hebben ze megastores in Conton en Nathan street en alhoewel het aantal verkopers nog steeds het aan kopers overstijgt, zagen we toch nog steeds kopers in de winkels.
's Avonds komt iedereen langs de promenade paraderen en kijkt naar de skyline van Hong Kong – een waar kleurenspel.
Ondertussen heeft Nico mij verslagen bij yahtzee. Ik zal moeten oefenen.
Binnen 15uur landen we in Sydney.

hong kong nature trail

Hong Kong is niet alleen gebouwen, er zijn meer natuurparken dan gebouwen. En dat wilden wij maar al te graag ontdekken. dus vandaag naar Shing mun country park. Met lokaal busje er naar toe. We kiezen voor een trail van ongeveer 10 km. In real feel temperaturen van 50 graden meer dan voldoende. In het visitor centre spreken ze alleen chinees dus daar geraken we niet al te ver mee. Dan maar onze neus volgen zeker. Shing Mun is een groot water reservaat die men begin jaren 30 aangelegd heeft, een beetje zoals bij ons Gileppe of Vesdre. We wandelen er helemaal langs, zien er prachtige mega grote vlinders, mooie bloemen. Het zweet gutst van ons hoofd, vooral als we stilstaan. Af en toe wordt de stilte doorbroken door een bende chinezen, die maken lawaai, ongeloofljk. Het pad is zeer goed bewandelbaar, plots worden we opgeschrikt door een plons in het water. Het blijken macaque apen te zijn die er niets beter op gevonden hebben om zo hoog mogelijk in een boom te klimmen en dan te slingeren en een jump in het water te maken, we zien ze daarna zwemmen naar de overkant. ongelooflijk, ik heb nog nooit een aap zien zwemmen. Waarschijnlijk ook behoefte aan verkoeling. Wij alvast ook. De liters zweet die we op deze 10 km hebben uitgezweet, amaai. De trail was alvast een bijzondere beleving en toonde ons een deel van Hong Kong die de meesten niet zien.
Morgen naar het koude Sydney ...

hysterisch hong kong

Hong kong is geschift op alle vlak, dat weet iedereen. Mega gebouwen, mensen die op elkaars lip leven en blijkbaar heeft dit zijn gevolgen nav van de mexicaanse griep. Alles waar je aankomt wordt gedesinfecteerd. Zo plakken ze over de knopjes in de lift plastiek folie en elke twee uur plakken ze er nieuwe folie op. Of je neemt een deurklink in een museum vast en er hangt boven de klink: deze deur wordt elke 2u gedesinfecteerd. Iedereen in het museum draagt een mondmasker en voor de bezoekers ligt er naast de plattegrond ook een voorraad mondmaskers. Je vraagt je af hoe ze het uithouden om een ganse dag met zo'n mondmasker rond te lopen bij deze temperaturen.
We overleven het, gelukkig kunnen we af en toe vluchten in een museum of winkel waar de temperatuur 20graden is en waar je begint de te klutteren van de kou.

Vertrek

Woensdag om 10u30 was het zover. Jaren dromen en voorbereiden en weg zijn we. Na drie dagen slapen in een caravan zijn we al behoorlijk aangepast aan het samenleven in een kleine ruimte, want dat is wat we het komend jaar zullen meemaken. 365 dagen samen leven in een paar vierkante meter. Voor sommige een straf voor ons helemaal niet. Zelfs nu in Hongkong hebben we een superior room gekregen, wat in hong kong betekent dat onze kamer 3 meter op 3 meter is. Zelfs de bagage kan ermoeite in. ik vraag me waarempel af wat dan de standard room is. Daarmee weet je dus waar onze eerste stop is Hong Kong. We horen de drukte van de straat en zullen ons starks na een heerlijke douche in het geweld begeven.

In london was het behoorlijk hectisch. We vertrokken vanuit terminal 3, de eerste keer. Wat een chaos. Ongelooflijk veel volk, geen stoeltje vrij om te zitten en het regende overal binnen. We waren er echt van overtuigd dat we in Afrika zaten en niet in de grootste luchthaven van Europa. Een bank moest zelfs zijn computers met plastiek afplakken omdat het dermate binnenregende. Overal stonden emmers om het water op te vangen.

Virgin Atlantic was daar tegenover een aangename verrassing. Vooral omdat het vliegtuig maar voor de helft vol was en we spontaan gevraagd werden om plaats te nemen aan de nooduitgang. Voor nico een zaligheid. De meesten konden zich zelfs over 4 zetels leggen en slapen. Een lminpuntje echter: nico vond in zijn ontbijtyoghurt een bout (jawel eentje maat 10) De stewards waren gechoqueerd, vraag mij af of ze iets zullen doen???

Et voila morgen trekken we de stad.
Het is hier extreem vochtig en warm,volgens weerbericht gevoelstemperatuur 48°.